DIY -atrapa kominka - moje małe marzenie się spełniło.

Mam! Mam! W końcu mam :)

Przepraszam, że tak bezceremonialnie się witam, ale jestem tak zadowolona, że brak mi słów. 

Mąż chyba miał już dość moich próśb i jęków, bo zrobił dla mnie kominek. Tzn jego atrapę :). Spędził całe popołudnie na jego budowie za co jestem mu ogromnie wdzięczna.

Nawet nie narzekał, sam zaproponował, a teraz chodzi dumny jak paw. I ma rację. Kominek jest piękny. Wszechstronne talenty mojego ukochanego nie przestają mnie zaskakiwać :).

Powstał z desek bukowych, nie jest jeszcze skończony, muszę zaszpachlować szczeliny, ale bardzo chciałam się z Wami podzielić kilkoma zdjęciami.

Jak tylko przynieśliśmy go z garażu, wyczyściłam go i szybko zaaranżowałam.

Wianek już jakiś czas temu zaplotłam z gałęzi wierzby.

Drzewo łącznie ze śniegiem przynieśliśmy z zewnątrz  :).

Świece jadę jutro dokupić :). Mało mi :)

Już nie mogę się doczekać momentu, w którym zawieszę na nim skarpety na prezenty.

Marzyłam o tym, odkąd byłam dzieckiem . Kominek kojarzy mi się ze świętami, z ciepłem.

Pamiętam bajkę w języku niemieckim oglądaną na kasecie VHS, pożyczoną od koleżanki i ogromne wrażenie jakie na mnie wywarła. 

Opowiadała o świętach, o smutnych świętach. Obiecałam sobie, dawno temu, że moje będą na pewno lepsze, bez płaczu, smutku jaki wyzierał z bajki. 

Nie pamiętam tytułu, ale bajka i jej morał mimo szczęśliwego zakończenia głęboko zapadła mi w serce. Być dla siebie dobrym, nie tylko w święta, nie tylko na pokaz,bez względu na pieniądze i korzyści. Dążę do tego, chyba jak większość ludzi, często błądząc, żałując wypowiedzianych słów, czy popełnionych błędów. 

Jednak usilnie będę się starać, aby moje dzieci, moja rodzina miały piękne wspomnienia. 

I tak tkwiło to pragnienie posiadania takiego kominka, na którym teraz moje córki zawieszą te skarpety, przy którym usiądziemy wieczorem, choinka będzie mrugać, a my nieprzyzwoicie przejedzeni po wigilijnej kolacji będziemy się cieszyć, widząc szczęśliwe buzie naszych pociech i czuć ogromną wdzięczność, że mimo burz jakie przeszliśmy stoimy dzielnie przy swoim boku. 

Dziękuję Kochanie, że dzięki tej niby błahej budowli obudziłeś we mnie to wspomnienie.

Wiem, że to przeczytasz i może się zmieszasz, ale chcę, abyś wiedział, że za to i za wiele innych drobiazgów i spraw wielkiej wagi jestem Ci wdzięczna.

Miało być tylko o wnętrzu, a zrobiło się sentymentalnie. Tak jakoś mi się napisało.

Uciekam ogarniać resztę sobotnich prac i może zabiorę się za jakieś drobne ozdoby świąteczne.

Na większości blogów oglądam piękne kalendarze adwentowe. Ja mimo kilku podejść zrezygnowałam. Od trzech miesięcy męczą nas choroby i czasem brak już sił i chęci.

Obiecałam sobie, że pierniczki i wianek na drzwi zrobię choćby nie wiem co.

Oby nic mi w tym nie przeszkodziło.

Życzę Wam spokojnego wieczoru.

Pozdrawiam cieplutko :).